Współpraca Prowincji Niemieckiej i Polskiej na terenie Austrii rozpoczęła się w 1974 roku, kiedy ks. Herbert Halama w marcu i ks. Antoni Ulaczyk w czerwcu wyjechali do Wiednia i tam zostali mianowani wikariuszami w parafii Ducha Świętego przy klasztorze sercanów.
Ta współpraca nie trwała jednak zbyt długo, bo ks. Ulaczyk już w marcu 1975 roku wyjechał do Chorwacji, a ks. Halama w sierpniu 1976 roku do Niemiec. Nową próbę podjęto w 1984 roku. Na prośbę ks. Hansa Schaedlego wysłano ponownie ks. Ulaczyka do pomocy w Wiedniu, gdyż po śmierci ks. Henryka Boemera i przy chorobie ks. Franciszka Kuehna parafia potrzebowała wsparcia.
Ksiądz Schaedle zwracał się ponownie do Prowincji Polskiej o pomoc personalną, gdyż Prowincja Niemiecka nie była w stanie przeznaczyć ludzi do pracy w Austrii, na co kolejne zarządy polskiej prowincji odpowiadały pozytywnie. W 1985 roku do Austrii przyjechał ks. Tadeusz Słonina, a w 1987 roku księża: Andrzej Ulbrych i Piotr Piechura. Diecezja przekazała sercanom placówkę Hafnerberg w 1987 roku. Najpierw pracował tam ks. Tadeusz Słonina, a od 1988 roku również księża Stanisław Łukasik i Lucjan Mazur. W tym roku na prośbę biskupa diecezji Graz wikariuszem w Weiz został ks. Antoni Ulaczyk. W tym okresie zmarł ks. Andrzej Ulbrych. W następnym roku wysłano do Austrii ks. Stanisława Rośka i ks. Kazimierza Marekwię.
Z czasem oficjalnie otwarto klasztor w Hafnerbergu, gdzie mieszkali i obsługiwali okoliczne parafie sercanie z Polski. W 1990 roku przybył do Austrii ks. Jerzy Siwiec i po otwarciu nowej placówki w Kirchberg am Wechsel, zaczął tam posługę z ks. Schaedlem. Ksiądz Ulaczyk został odwołany z Weiz i objął posługę proboszcza w Wiedniu. W 1991 roku przybył do Austrii ks. Józef Gaweł w roli mistrza nowicjuszy, jako że kilku kandydatów pochodzenia polskiego zgłosiło się do Zgromadzenia. W tym samym roku do Austrii zostali wysłani ks. Stanisław Leszczyński oraz ks. Andrzej Sobieraj. Później dołączyli do nich ks. Władysław Mach, a po nim ks. Kazimierz Sławiński i ks. Jacek Kubica.
Dążeniem ks. Schaedlego, który został mianowany wikariuszem biskupim do spraw zakonów męskich, było utworzenie w Austrii regionu. Początkiem tego był status tzw. wspólnoty terytorialnej w połączeniu z Chorwacją. W 1996 roku Zarząd Generalny zgodził się na utworzenie Regionu Austro-Chorwackiego (ACR). Przełożonym regionalnym został mianowany ks. Kazimierz Sławiński. W 1997 roku sercanie otrzymali parafię w Wiedniu Strebersdorf, gdzie przeszli ks. Antoni Ulaczyk i ks. Andrzej Frosztęga, który w tym właśnie roku został przeznaczony do pracy w Austrii. Ostatnimi polskimi współbraćmi wysłanymi do tego kraju są ks. Sławomir Czulak (2000 rok), ks. Krzysztof Cinal (2001 rok) i ks. Piotr Dudek.

ks. Władysław Jadowski SCJ  

ks. Franciszek Kuchta SCJ  

ks. Paweł Słowik SCJ 

Pierwsze kontakty naszej prowincji z Kościołem na Białorusi sięgają lat 50. i miały miejsce przez pochodzącego z tych terenów ks. Czesława Kundę. Kontakty te, podobnie jak innych współbraci w tym czasie, ograniczały się jednak do doraźnej pomocy duszpasterskiej, szczególnie w okresie Adwentu, Wielkiego Postu i Wielkanocy. Dopiero wraz z przemianami polityczno-społecznymi na Białorusi z końca lat 80. powstały nowe warunki do stałego i zorganizowanego zaangażowania się księży sercanów na tych terenach. Po pierwszej wizycie przełożonego prowincji na Białorusi w 1989 roku i spotkaniu z miejscowym biskupem Tadeuszem Kondrusiewiczem w roku następnym opiece duszpasterskiej księży sercanów powierzono dwie parafie: Lack (ks. Ernest Budyn) i Łyntupy (ks. Czesław Kucmierz). W tym samym czasie podjęto również pracę duszpasterską w Lelczycach (rejon Czarnobyla) i w Grodnie. Następnie zostały powierzone sercanom parafie w: Lachowiczach, Szarkowszczyznie, Postawach i w Ostrynie, w końcu w Baranowiczach i Woropajewie. Na przestrzeni czasu niektóre miejsca pracy duszpasterskiej sercanów uległy zmianie, co zasadniczo nie wpłynęło jednak na naszą obecność i posługę na tych terenach.
Aktualna sytuacja.
Obecnie (styczeń 2009) na Białorusi pracuje łącznie 13 współbraci.
Od czerwca 2002 roku tworzą oni Dystrykt Białoruski. W jego ramach istnieją trzy wspólnoty lokalne, odpowiednio do trzech spośród czterech istniejących dziś diecezji katolickich na Białorusi. Pierwszą wspólnotę lokalną tworzą współbracia pracujący na terenie diecezji grodzieńskiej. Przynależą do niej następujące placówki duszpasterskie: Grodno i Ostryna.
Druga wspólnota lokalna obejmuje sercanów pracujących na terenie diecezji pińskiej. Przynależą do niej placówki: Baranowicze, Swajatycze, Mozyr i Lachowicze.

Do istotnych inicjatyw ostatnich lat Prowincji Polskiej Księży Sercanów należy niewątpliwie przeszczepienie Zgromadzenia do Chorwacji. Tego trudnego zadania podjął się, za zgodą Kapituły Prowincjalnej z 1984 roku, ks. Antoni Ulaczyk. Na prośbę współbraci niemieckich, pracujących w Wiedniu, przyjął funkcję wikariusza w parafii Świętego Ducha przy klasztorze wiedeńskim, udając się co jakiś czas do Chorwacji w celu poszukiwania możliwości podjęcia tam duszpasterstwa. Wyjazdy te zaowocowały w 1985 roku dwoma kandydatami do Zgromadzenia.
Odbyli oni postulat i część nowicjatu w Wiedniu. Na dalszą formację udali się do Polski, gdzie kontynuowali studia seminaryjne w Stadnikach. W 1987 roku do Zgromadzenia wstąpiło dwóch następnych kandydatów. Z tej czwórki pozostali tylko dwaj, pracujący obecnie w Kościele chorwackim: ks. Zvonko Šeremet i ks. Mirko Sadak. W tym czasie Prowincja polska przeznaczyła do pracy w Kościele chorwackim dwóch Polaków: ks. Jacka Kubicę w 1985 roku i ks. Andrzeja Wośkę w 1986 roku. Najpierw mieszkali oni w Zagrzebiu u sióstr karmelitanek od Najświętszego Serca Jezusowego, a potem byli zaangażowani jako wikariusze w parafii św. Pawła w tym mieście. Ksiądz Kubica opuścił Chorwację w 1989 roku, a ks. Wośko wyjechał z niej tylko na rok, w czasie wojny domowej. Po powrocie do Chorwacji w 1993 roku objął on funkcję proboszcza w przekazanej sercanom przez kard. Franciszka Kuharića parafii Matki Kościoła i św. Maksymiliana Kolbego w Zagrzebiu-Trnovćicy. Obecnie Zgromadzenie posiada w Chorwacji dwie placówki duszpasterskie: w Zagrzebiu, gdzie pracują ks. Andrzej Wośko i ks. Mirko Sadak – tam też ma powstać klasztor – oraz w Pożeskie Sesvete, gdzie duszpasterzują ks. Zvonko Šeremet i ks. Tomasz Cybula, a także dom zakonny w Zagrzebiu, erygowany w 1998 roku. Dnia 22 maja br. święcenia kapłańskie przyjął dk. Marijan Kristofić, który powrócił do Chorwacji, aby podjąć tam pracę duszpasterską. Nadzieją na dalszy rozwój sercańskiej wspólnoty w Chorwacji jest kolejny kleryk, Marko Šop, który 8 grudnia 2008, w Zagrzebiu na Chorwacji, złożył swoje śluby wieczyste.
Galeria ze ślubów wieczystych na stronie chorwackiej

Więcej o Sercanach w Chorwacji na stronie Regionu, oczywiście w języku chorwackim.

Po wizycie O. Leona Dehon w Finlandii w roku 1907, pracę duszpasterską w tym kraju rozpoczęło 2 sercanów holenderskich. W roku 1929 Kościół Katolicki został oficjalnie uznany przez rząd tego kraju. W roku 1980 rozpoczęli tam pracę również polscy księża sercanie.

Od roku 1990 polscy sercanie zaczęli angażować się w pracy duszpasterskiej na Białorusi, Mołdawii oraz na Ukrainie, a parę lat wcześniej w Chorwacji. Wtedy ta współpraca, ze względu na sąsiedztwo krajów stała się bliższa. Kapłani z Polski, w ramach pomocy koleżeńskiej, głosili tam misje czy rekolekcje, klerycy seminarium, zwłaszcza diakoni wyjeżdżali w czasie ferii na Białoruś, Mołdawię czy Ukrainę. Tak w nowicjacie, jak i w seminarium pojawili się również kandydaci z tych krajów, pragnący wstąpić do Zgromadzenia. Rozpad systemu komunistycznego w ZSRR i przemiany społeczno-polityczne w Europie Wschodniej pod koniec lat 80. i na początku lat 90. ubiegłego stulecia stworzyły nowe możliwości dla odrodzenia i rozwoju Kościoła katolickiego w tym rejonie. Od samego początku proces odrodzenia spotkał się jednak z dużymi trudnościami z uwagi na ogromne spustoszenie życia religijnego, brak księży i zniszczenie większości istniejących tam kościołów i kaplic, co było konsekwencją kilkudziesięciu lat prześladowań religijnych oraz silnej indoktrynacji ateistycznej. Wychodząc naprzeciw potrzebie chwili księża sercanie podjęli trudne zadanie pomocy Kościołowi na Białorusi, Mołdawii (Republika Naddniestrzańska) i Ukrainie. Praca ewangelizacyjna w tych krajach zaowocowała z czasem utworzeniem dwóch nowych dystryktów. Dekretem przełożonego generalnego z czerwca 2002 roku powstał Dystrykt Białoruski (BIA) i Dystrykt Mołdawsko-Ukraiński (MUK).

ks. Jerzy Deptuła SCJ  

ks. Józef Gąsik SCJ  

ks. Zbigniew Kowal SCJ  

ks. Antoni Osowski SCJ  

ks. Władysław Ostrowski SCJ  

ks. Jerzy Sędzik SCJ  

ks. Jan Śliwa SCJ  

ks. Stanisław Wawro SCJ 

ks. Marian Szalwa SCJ

ks. Marcin Januś SCJ  

ks. Piotr Kuszman SCJ  

ks. Tadeusz Magierowski SCJ  

ks. Zdzisław Śmiertka SCJ  

br. Wiesław Bysiek SCJ 

ks. Adam Dedik SCJ  

ks. Roman Gorincioi SCJ  

ks. Ireneusz Kmieć SCJ  

ks. Ryszard Krupa SCJ  

ks. Tadeusz Mazur SCJ  

ks. Andrzej Pohl SCJ  

ks. Romuald Skowronek SCJ 

ks. Jerzy Bernaciak SCJ  

ks. Szczepan Bysiek SCJ  

ks. Józef Cempura SCJ  

ks. Mieczysław Klóska SCJ  

ks. Jarosław Maślanka SCJ 

ks. Maciej Gajewski SCJ  

ks. Jacek Kubica SCJ  

ks Piotr Mosur SCJ  

ks. Kazimierz Sroczyński SCJ 

ks. Ryszard Dziuba SCJ  

ks. Maciej Kopczyński SCJ  

ks. Paweł Kubik SCJ  

ks. Alojzy Malcherczyk SCJ  

ks. Jan Podobiński SCJ  

ks. Andrzej Sobieraj SCJ 

ks. Tadeusz Wołos SCJ 

ks. Tomasz Flak SCJ  

ks. Józef Golonka SCJ  

ks. Radosław Warenda SCJ