Po wizycie O. Leona Dehon w Finlandii w roku 1907, pracę duszpasterską w tym kraju rozpoczęło 2 sercanów holenderskich. W roku 1929 Kościół Katolicki został oficjalnie uznany przez rząd tego kraju. W roku 1980 rozpoczęli tam pracę również polscy księża sercanie.
Od roku 1990 polscy sercanie zaczęli angażować się w pracy duszpasterskiej na Białorusi, Mołdawii oraz na Ukrainie, a parę lat wcześniej w Chorwacji. Wtedy ta współpraca, ze względu na sąsiedztwo krajów stała się bliższa. Kapłani z Polski, w ramach pomocy koleżeńskiej, głosili tam misje czy rekolekcje, klerycy seminarium, zwłaszcza diakoni wyjeżdżali w czasie ferii na Białoruś, Mołdawię czy Ukrainę. Tak w nowicjacie, jak i w seminarium pojawili się również kandydaci z tych krajów, pragnący wstąpić do Zgromadzenia. Rozpad systemu komunistycznego w ZSRR i przemiany społeczno-polityczne w Europie Wschodniej pod koniec lat 80. i na początku lat 90. ubiegłego stulecia stworzyły nowe możliwości dla odrodzenia i rozwoju Kościoła katolickiego w tym rejonie. Od samego początku proces odrodzenia spotkał się jednak z dużymi trudnościami z uwagi na ogromne spustoszenie życia religijnego, brak księży i zniszczenie większości istniejących tam kościołów i kaplic, co było konsekwencją kilkudziesięciu lat prześladowań religijnych oraz silnej indoktrynacji ateistycznej. Wychodząc naprzeciw potrzebie chwili księża sercanie podjęli trudne zadanie pomocy Kościołowi na Białorusi, Mołdawii (Republika Naddniestrzańska) i Ukrainie. Praca ewangelizacyjna w tych krajach zaowocowała z czasem utworzeniem dwóch nowych dystryktów. Dekretem przełożonego generalnego z czerwca 2002 roku powstał Dystrykt Białoruski (BIA) i Dystrykt Mołdawsko-Ukraiński (MUK).
