Ameryka Południowa stała się w 1888 roku pierwszym miejscem misyjnej posługi ad gentes Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego. Do Quito, stolicy Ekwadoru, ojciec Leon Dehon posłał m.in. księdza Emila Grisona, belgijskiego Sercanina, późniejszego biskupa posługującego w Kongo. Misja w Quito trwała do roku 1895. Kolejne kraje, które stały się ośrodkiem działalności apostolskiej Księży Sercanów, to: Brazylia, Argentyna, Urugwaj, Chile, Wenezuela, Paragwaj, Kolumbia oraz na nowo Ekwador. Od 2025 roku Sercanie są obecni również na Kubie.
Obecność polskich Sercanów w Ameryce Południowej rozpoczęła się w 1902 roku, gdy po święceniach kapłańskich do Brazylii został posłany ksiądz Franciszek Szymański. Kolejni Polacy dopiero w 2008 roku pojechali na misje do Urugwaju. Ksiądz Wojciech Adamczyk i brat Andrzej Gancarczyk przez kilka lat posługiwali w Montevideo. Do Chile ksiądz Zdzisław Huber wyjechał w 2014 roku i przez pięć lat pracował w Valdivii. Od 2024 roku w Santiago de Chile pracuje ksiądz Łukasz Grzejda.
Na zdjęciu: kapituła Księży Sercanów regionu Chile.
Ten kraj Ameryki Południowej nazywany jest końcem świata, ponieważ leży na zachodnim wybrzeżu kontynentu i oddzielony jest od pozostałej jego części Andami. Chile znane jest z licznych zjawisk sejsmicznych oraz najbardziej suchego (Pustynia Atakama), jak i najbardziej deszczowego miejsca na naszym globie (Valdivia). Terytorium tego państwa jest rozciągnięte na ponad cztery tysiące kilometrów.
Obecność Zgromadzenia Księży Sercanów w Chile jest związana z przyjazdem holenderskich Sercanów w 1948 roku. Apostolat, który podjęli nasi księża, koncentrował się wokół pracy parafialnej i edukacyjnej. Do Chile w kolejnych latach przyjeżdżali następni Holendrzy oraz Luksemburczycy, co dawało ogromny potencjał do rozwoju działalności misyjnej. Pomoc, którą wnieśli Sercanie była ogromna szczególnie w czasie trudnego okresu przemian społecznych, ekonomicznych i kulturowych. W kolejnych latach powstały domy formacyjne i parafie, które oferowały pomoc nie tylko duchową, ale także tą bardziej zewnętrzną – materialną. W 1991 roku Chile stało się Prowincją, czyli samodzielną jednostką administracyjną Zgromadzenia Księży Sercanów. Kolejne lata nie przynosiły niestety większego wzrostu powołań rodzimych. Podnosił się za to wiek misjonarzy, którzy z czasem wracali do Holandii. W roku 2014, dzięki nowym misjonarzom, udało się na pewien czas utrzymać dzieła apostolskie. W tym czasie na misje pojechał ksiądz Zdzisław Huber, który przez pięć lat pracował w kościele rektoralnym św. Franciszka z Asyżu w Valdivii. W sierpniu 2024 roku do Chile udał się kolejny misjonarz z Polski, ksiądz Łukasz Grzejda, który zamieszkał we wspólnocie sercańskiej w stolicy kraju.
Od 2020 do 2025 roku Region Chile prowadził apostolat w 3 parafiach (Nuestra Seniora del Rosario de Fátima, Santo Cura de Ars, San José Patrono de la Iglesia) oraz 2 szkołach (Colegio San Juan Evangelista, Instituto del Sagrado Corazón) na terenie Santiago de Chile oraz San Bernardo. W 2025 roku powstała nowa jednostka administracyjna Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego łącząca 4 kraje: Argentynę, Chile, Paragwaj i Urugwaj.