Rok 1967 pozostanie na zawsze datą szczególną w dziejach Prowincji Polskiej, a dla historii naszych misji będzie to wręcz data określająca początek prawdziwego zaangażowania polskich sercanów w misyjną działalność Zgromadzenia. W tym bowiem roku wysłano do Indonezji pierwszą grupę księży misjonarzy. Rok później wyjechała druga grupa. I tak od 1967 roku do dziś do Indonezji wyjechało w sumie 16 księży.
W 1987 roku zrodził się projekt utworzenia drugiej placówki Zgromadzenia w Azji, w pobliżu istniejących już misji w Indonezji. Po przestudiowaniu kilku możliwości wybrano Filipiny. Na liście ochotników gotowych poświęcić się pracy misyjnej na tym terenie znaleźli się współbracia z różnych prowincji i narodowości. Nie brakło też Polaków. Po pewnym okresie przygotowania wspólnoty rozpoczęto pracę misyjną w 1989 roku.
Księża Sercanie obecni są w Indiach od 1995 roku. Międzynarodowa wspólnota księży, w tym Polacy, pracuje nad wychowaniem młodzieży z myślą o powołaniach kapłańskich i zakonnych. Wśród nich jest wielu takich, którzy decydują się na pozostanie w Zgromadzeniu Księży Najświętszego Serca Jezusowego.
Projekt utworzenia drugiej placówki Zgromadzenia Księży Sercanów w Azji, w pobliżu istniejących już misji w Indonezji, zrodził się w 1987 roku. Po przestudiowaniu kilku możliwości wybrano Filipiny. Na liście ochotników gotowych poświęcić się pracy apostolskiej na tym terenie nie brakło i Polaków. Międzynarodowa sercańska wspólnota na Filipinach, tworząca dziś tzw. DYSTRYKT, podlega bezpośrednio Kurii Generalnej.
Decyzja o wysłaniu misjonarzy sercańskich na Filipiny, czyli otworzenie zupełnie nowej placówki misyjnej, była poprzedzona długimi dyskusjami, w czasie których zadecydowano o przyszłym kształcie nowych fundacji misyjnych.
Szukając odpowiedzi na współczesne potrzeby Kościoła i biorąc pod uwagę wymagania życia zakonnego, postanowiono utworzyć wspólnotę międzynarodową, która w okresie przygotowania do wyjazdu na misje sama dopracuje się zasad wzajemnej współpracy, uwzględniających wewnętrzną dynamikę grupy, składającej się z osób o bardzo zróżnicowanych cechach osobistych i uformowanych w różnych środowiskach intelektualno-teologicznych. Określono liczbę księży przewidzianych do zainicjowania działalności i założono, że świadectwo życia tej wspólnoty i właściwa praca z powołaniami będą jedynymi gwarantami przyszłości dla tego rodzaju misji. Innymi słowy, nie planuje się ciągłego dopływu nowych misjonarzy do tych wspólnot jako warunku ich istnienia.
Do współpracy w tym nowym projekcie Zgromadzenia w 1988 roku zaproszono również współbraci z Polski. W sumie na Filipiny wyjechało 4 polskich księży i jeden brat. Obecnie pracuje tam 4 naszych księży, w tym jeden, który z powodu trudności wizowych przeniósł się tam z Indii, oraz jeden dojechał z Polski w 2007 roku (dane ze stycznia 2009 roku).
Pierwszych misjonarzy narodowości holenderskiej wysłał na Sumatrę o. Leon Jan Dehon w 1923 roku.
Rok 1967 pozostanie na zawsze datą szczególną w dziejach Prowincji Polskiej, a dla historii naszych misji będzie to wręcz data określająca początek prawdziwego zaangażowania polskich sercanów w misyjną działalność Zgromadzenia. Dla przypomnienia, zwłaszcza młodszym pokoleniom naszych zakonników: przyczyną naszej nieobecności na misjach przez tak długi okres po drugiej wojnie światowej nie była niechęć do tego rodzaju pracy, lecz polityka niemal całkowitego zamknięcia granic i ścisłej kontroli wszelkiej działalności kościelnej, jaką prowadziła rządząca wówczas polska partia komunistyczna.
Piętrzące się pod koniec lat 60. coraz większe trudności ekonomiczne skłoniły rządzących do szukania takich elementów polityki, które pomogłyby rozładować napięcia społeczne i wpłynąć uspokajająco na rozgoryczone społeczeństwo. Jednym z tych elementów było złagodzenie polityki paszportowej, czyli innymi słowy, stworzenie pewnych możliwości wyjazdu z kraju. Sytuację tę skwapliwie wykorzystali ówcześni przełożeni prowincji i, po uprzednich uzgodnieniach z zarządem generalnym Zgromadzenia, władzami Prowincji Holenderskiej i przedstawicielami ambasady indonezyjskiej w Warszawie, zdecydowano o wysłaniu grupy naszych zakonników właśnie do Indonezji. Przewidziano pewien okres na aklimatyzację oraz naukę języka, zainwestowano duże, jak na ówczesne możliwości, zasoby finansowe w wyposażenie osobiste oraz opłacenie podróży naszych misjonarzy i, polecając całe przedsięwzięcie Bożej opiece i ludzkiej życzliwości, w 1967 roku wysłano pierwszą grupę księży misjonarzy. Rok później wyjechała druga grupa. I tak od 1967 roku do dziś do Indonezji wyjechało w sumie 16 księży.
Obecnie pracuje tam 4 sercanów polskiego pochodzenia. Zmarło 4 księży.
Nasi misjonarze w Hongkongu.